zaterdag 27 maart

Na de afsluiting van het officiële deel van de studiereis gisteren, restte ons vandaag nog iets bijzonders: een tochtje met een hondenslee.
Via Tjorbjörn hebben we kunnen regelen dat een collega (een schoolleider van een dorpsschooltje op een eiland in de Kvarken archipel) ons in zijn slee zou rondrijden.
Om negen uur 's morgens stopte onze vertrouwde taxichauffeur voor het hotel met zijn busje. Alle bagage ging meteen mee, want hij bracht ons ook naar het vliegveld, na afloop.
De weg naar het eiland was een mooie rit door het Finse landschap, dat nog steeds wit was, ondanks de dooi, die nu toch wel stevig ingezet was. Via een brug, ten noorden van Vaasa, over de Botnische golf kwamen we op het grootste eiland van de archipel. Het was op dat tijdstip erg mistig aan weerszijden, dus zagen we niets. Op het eiland zelf reden we weer zuidwaarts tot we aankwamen bij een verlaten houten gebouw, waar een camper stond. Achter de camper een kar met tien honden, prachtige husky's. Op de weg stond een slede, opzij van de weg was een houten hutje, halfopen, waarvoor een kampvuurr brandde, met bankjes eromheen van boomstammen, bekleed met rendierhuid.
We werden ontvangen door Anders, een sympathieke man, de eigenaar van de honden en de slee.
Hij legde ons uit dat we het vuur brandend moesten houden, hoe we koffie konden zetten en worstjes konden roosteren boven het vuur.
Daarna ging hij één voor één de honden inspannen. Zoals hij voorspeld had werd dat een lawaai van jewelste. De beestjes hadden enorm veel zin om "aan het werk te gaan" en uitten hun enthousiasme door continu luid te blaffen. Toen er 8 honden aan de lijn stonden moesten de de eerste twee mensen plaats nemen in de slee. Pas daarna werden de laatste twee honden aangelijnd. Het geblaf was inmiddels oorverdovend. Anders nam zijn plaats in achterop de slee, maakte de lijn los en...
weg waren ze!
Het was doodstil, geen hond die nog blafte en voor we het wisten was er geen slee meer te zien. Het was echt ongelooflijk!
De achterblijvers wijdden zich aan het maken van koffie en het spelen met de sneeuw, waar je tot kruishoogte in wegzakte. Ook de worstjes werden op het rooster gelegd en lieten zich bijzonder goed smaken.
Twee aan twee maakten we een rit van ongeveer 20 minuten in de slee. Die tijd vloog voorbij. Via het jonge bos kwamen we aan bij de bevroren Botnische golf, waar we een rondje op maakten. Een eindeloze witte vlakte, zover als je keek, slechts onderbroken door het silhouet van een visser, die op de sneeuwscooter een rondje langs de netten reed, om de vangst te controleren.
De hele Kvarken Archipel is werelderfgoed verklaard vanwege het feit dat de eilanden "groeien". De grond komt per jaar 8 mm omhoog. Honderd jaar geleden was er nog niets, nu liggen er honderden grotere en kleine eilandjes. Het wordt "nieuw land", "terra nova" genoemd. De groei is te verklaren door het feit dat al het ijs van de laatste ijstijd door het gewicht de bodem heel ver heeft ingedrukt. Nu het ijs zich heeft teruggetrokken, veert de bodem als het ware langzaam terug.
De honden hadden hier geen weet van en reden hun rondjes. De eerste keer bepaalde Anders de route en de volgende keren wisten ze zelf het moment waar ze omdraaiden en terugkeerden naar het eiland. Anders vertelde ons dat het eigenlijk te warm was, net boven nul. De honden presteren het best als het onder de min. 15 graden C was. Dan gaan ze in galop en kunnen dat 150 kilometer vol houden. Voor mensen is het dan zaak om alle huid goed bedekt te houden, want in combinatie met de wind en de snelheid van de slee kan de gevoelstemperatuur dan -60 C worden. Binnen een paar minuten is je huid bevroren.
Vandaag dus geen topsnelheid en ook geen lange tochten. Na vier ritjes waren ze goed moe en zeer bezweet en mochten ze hun plekje in de kar weer opzoeken. Het zou wel eens één van de laatste ritjes geweest kunnen zin voor dit seizoen, tenzij Anders nog met ze naar Lapland rijdt. De poolcirkel is zo'n 600 km naar het Noorden. Het ijs op de Golf blijft nog wel even dik genoeg om een flink gewicht te kunnen dragen, maar doordat de sneeuw smelt, komt er een laag water op te staan.
De mannen hielpen nog met de slee op de kar tillen en toen zochten ook wij ons plekje in de bus weer op, om naar het vliegveld te rijden. Nog onder de indruk van deze fantastische ervaring namen we onderweg afscheid van Finland en het Finse landschap.

Op het vliegveld was het zeer rustig, na 5 minuten waren we ingecheckt. Gelukkig ging na een kwartier ook het buffet open en onder het genot van koffie en een broodje zetten we de laatste foto's op de computer en op internet. We moesten lopen naar het vliegtuig, dat nog kleiner was dan het toestel van de heenweg.
Na een voorspoedige vlucht van 40 minuten kwamen we aan op Vantaa, Helsinki, waar we overstapten op het vliegtuig dat ons naar Amsterdam Schiphol bracht.
En toen was het voorbij. We namen afscheid bij de bagageband en keerden per trein of auto huiswaarts. Vol met goede ervaringen, gebroken mentale modellen en een koffer vol nieuwe bagage.